معمولاً قراردادهای اخذ مجوز دارویی شامل شرایط و مقررات خاصی است که حقوق، تعهدات و مسئولیت‌های هر دو طرف مشارکت‌کننده، یعنی مجوزدهنده (فرد یا شرکتی که داروی مورد نظر را مالکیت دارد) و مجوزگیرنده (فرد یا شرکتی که مجوز تجاری کالای مورد نظر را دریافت می‌کند) را شامل می‌شود. در زیر تعدادی از شرایط متداول موجود در چنین قراردادهایی آمده است:
اعطای مجوز: این بخش محدوده مجوز را مشخص می‌کند، شامل منطقه‌ای که مجوزگیرنده مجاز به فروش دارویی است، مدت زمان مجوز و هر گونه حقوق انحصاری اختصاص داده شده به مجوزگیرنده.
حقوق مالکیت فکری: قرارداد باید مشتمل بر موادی دال بر مالکیت حقوق مالکیت فکری مرتبط با محصول دارویی نظیر اختراعات، علامت‌های تجاری و حقوق تالیف و نشر باشد و نیز می بایست مشخص کند که آیا مجوزگیرنده حق استفاده از این حقوق مالکیت فکری را برای اهداف تجاری دارد یا خیر.
توسعه و بازاریابی محصول: این بخش مسئولیت‌های هر دو طرف در خصوص توسعه، تولید، بازاریابی و توزیع محصول دارویی را مشخص می‌کند. این شامل مقررات مربوط به کیفیت محصول، انطباق با مقررات و فعالیت‌های تبلیغاتی می‌شود.
تعهدات و پرداخت‌ها: قرارداد باید شرایط مالی را مشخص کند، از جمله هر گونه پرداخت اولیه، پرداخت‌های مرحله‌ای، تعهدات بر اساس فروش یا سایر روشهای جبرانی که مجوزگیرنده موظف به پرداخت آن به مجوزدهنده است. روش محاسبه حقوق و برنامه پرداخت باید به طور روشن مشخص شود.
گزارش‌دهی و ثبت‌ها: هر دو طرف ممکن است موظف به ارائه گزارش‌های دوره‌ای در مورد فروش، فعالیت‌های بازاریابی و عملکرد محصول باشند. قرارداد باید قالب، چهارچوب زمانی و محتوای این گزارش‌ها را مشخص کند، همچنین باید مقررات برای بازرسی سوابق به منظور اطمینان از رعایت مقررات را در نظر بگیرد
